Karlı bir İstanbul akşamı. Malevich’in Siyah Kare’sini açtım. Düşüncelere daldım. Zaman zaman canım bir olaya sıkıldığında açıp bu resme bakıyorum. Nedense bakmak beni rahatlatıyor.
Peki neden? Çünkü bu resim, yalnızca siyah bir kare değil. O, kazıdıkça altından başka gerçeklerin çıktığı bir yüzey gibi.
( Malevich, Siyah Karenin üç farklı versiyonunu daha 1923, 1929 ve 1920’lerin sonları ile 1930’ların başları arasında yapmıştır. Her versiyon, boyut ve doku açısından küçük farklılıklar göstermektedir. )
Malevich belki geleneksel sanata karşı böyle bir resim yaptı. Ona göre resim renkler, şekiller ve hislerden oluşuyordu. Ama açıkçası tarzlara takılmıyorum. Önemli olan, onun bana hissettirdikleri. Ve her baktığımda bu siyah kareyi kazıyorum. Sanki elime bir kazı kazan almışım gibi. İlk kazıdığımda, yüzeyin altında gizlenmiş bir şeyler var gibi hissediyorum. Ama ne kadar kazırsam kazıyım, altından hep yeni şeyler çıkıyor.
Ama bugün farklı… Bugün bu resmi daha hızlı kazıyorum. Çünkü gerçeklerin üzeri kapatılıyor. Ben kazıyorum. Ama her defasında yeniden siyah kareye dönüşüyor. Zaten böyle değil mi?
Gerçekleri söylediğimizde susturulmuyor muyuz?
Susturulmuyorsak cezalandırılmıyor muyuz?
Ölüm haberleri birer istatistik gibi. İnsanlar yalnızca bir sayı mı?
İnsanlar gerçekten dikkat çekmek için, başkaları için saçma sapan şekillere mi girmek zorunda? Peki ya, gerçekten sesini duyurması gerekenler? Onlar neden duyulmuyor?”
“Dünyada savaşlar var, masumlar ölüyor, çocuklar açlıktan ölüyor, milyonlarca insan yerinden ediliyor. Ama biz, bir ünlünün yeni imajını konuşuyoruz. Birilerinin açlıkla, ölümle, savaşla boğuştuğu bir dünyada, sahte skandallar, trendler ve önemsiz gündemler daha çok yer kaplıyor. Kimin sesi daha çok duyuluyor? Hangisi gerçeğin yerini alıyor?”
“Bazıları ölmemek için mücadele ederken, bazıları sadece birkaç saniyelik ilgi için mücadele ediyor. Kim gerçekten görünmez? Kim sansürleniyor? Kim umursanmıyor?”
Bütün bunları düşündükçe midem bulanıyor.
Belki de susturulmuş bir dünyanın portresine bakıyorum. Siyah bir bant alıp, gözlerimi ve ağzımı kapatmak istiyorum. Çünkü konuştuğumda duyulmuyorsa, baktığımda göremiyorsam, var olmanın anlamı ne?
Gerçekten Siyah Kare’nin içinde ne var? Yoksa içinde hiçbir şey kalmayana kadar kazımaya devam mı edeceğiz?
Yorumlar kapalı.